Stoisz przed figurą Bony z rodu Sforzów, żony Zygmunta Starego – jednej z najwybitniejszych postaci XVI-wiecznej Europy. Królowa w rękach trzyma księgę ozdobioną królewskim orłem z monogramem męża (S – Sigismundus). Jej szyję zdobi naszyjnik z herbem rodziny Sforzów. Była ambitna, świetnie wykształcona, prawdziwa kobieta renesansu. Współcześni zwracali uwagę na jej zasługi, ale też zarzucali jej intryganctwo, chciwość, przekupstwo, a nawet oskarżali o trucicielstwo.
Królowa otrzymała po ślubie od męża szereg dóbr, które w 1545 r. zamieniła na posiadłości królewskie położone na Mazowszu. Tam właśnie przeniosła się po śmierci męża w 1548 r. Był to okres rozkwitu gospodarczego powierzonej jej prowincji (świeżo wcielonej do królestwa). Jedenaście lat rządów Bony na Mazowszu przyniosło znaczący wzrost przychodów. Okres rozwoju przeżywały takie ośrodki jak Gostynin (założyła tu nawet winnicę), Płock, a także jej miasta rezydencjonalne – Łomża i Warszawa. W latach 1547-56 Liw był w zarządzie królowej Bony Sforzy, która przeprowadziła kolejną rozbudowę warowni, podwyższając o 2 piętra wieżę i zwieńczając ją wysokim hełmem z hurdycjami.
Na kartach podręczników Bona jest często przedstawiana jako starsza pani o wybitnie nieatrakcyjnej urodzie. W XVI w. przyjęło się bowiem portretować wdowy w sposób niemalże karykaturalny, aby podkreślić żal i smutek po utracie męża. W rzeczywistości Bona nie tylko nie była szkaradna, ale w młodości powszechnie wychwalano jej oszałamiającą urodę.
Polityka prywatności
© 2023 MUZEUM ZBROJOWNIA NA ZAMKU W LIWIE
